Todas as Venecias

A Venecia esotérica de Hugo Pratt, a Venecia cósmica de Moebius, a Venecia vibrante de Van Hamme e Francq. Todas as Venecias en Paisaxes de papel.

Tomorrow Stories 3

Este terceiro volume de Tomorrow Stories (Norma, 2009) recolle os dous números especiais da cabeceira máis un que, polo seu formato, podería pasar polo terceiro, por máis que se trate dun especial fóra de colección, o America’s Best Comics 64 Page Giant. Atopamos neles unha escolma de relatos breves protagonizados por personaxes da cabeceira aos que se suman outras creacións de Alan Moore para a liña ABC, coma Tom Strong, Promethea ou a Liga dos Cabaleiros Extraordinarios. O conxunto pode ser un bo resumo do que esta serie supuxo no seu contexto editorial: un pretexto para o humor, o cruce de homenaxes e a liberación dun feixe de ideas demasiado crúas para mereceren un desenvolvemento máis elaborado. Entre a simple broma e o exercicio de estilo, as historias de Tomorrow Stories falan sempre entre liñas, reservándolle ao lector un papel activo na interpretación do texto, mais sempre con pretensións modestas: cómicas, paródicas, lúdicas.

É probable que, coma neste volume, os maiores achados da cabeceira residisen en aspectos formais. Neste caso, brila con luz propia a reinterpretación das historias de Little Nemo in Slumberland con Promethea como protagonista, o cal resulta dobremente significativo: por unha banda, porque o escritor destas historias é Steve Moore, o cal pon de relevo que o pai do invento, Alan Moore, traballaba a medio gas; por outra, porque o indiscutible atractivo do debuxo de Eric Shanower deriva directamente do seu referente, Windsor McCay, que se demostra plenamente vixente.

Transcurridos xa uns anos dende a liquidación da cabeceira, caben poucas dúbidas respecto da súa vocación menor dentro da liña ABC e máis aínda no contexto da obra de Alan Moore. Porén, a súa lectura compensará aos seguidores máis fieis do escritor de Northampton e tamén probablemente aos amantes do cómic satírico da escola MAD.

Entradas relacionadas – Tomorrow Stories
Tomorrow Stories 1
Tomorrow Stories 2

Entradas relacionadas – Alan Moore
Tom Strong 1

Tom Strong 2

Promethea 1
Promethea 2
Promethea 3
Promethea 4
Promethea 5
Top 10
Top 10: The Forty Niners
Watchmen
Lost girls

Terra Obscura 1
A cousa do pantano
O día do xuízo

WildC.A.T.S.
Wild Worlds

Powers: Psicópata

Asumindo a perspectiva do policía en lugar da do heroe enmascarado, Powers invirte a lóxica das ficcións superheroicas típicas, non só polo pracer de describir a complexidade do labor policial nun mundo no que existen os metahumanos, senón tamén para ampliar os puntos de vista desde os cales abordar a figura do superheroe. O universo creado por Brian Michael Bendis e Michael Avon Oeming concede o protagonismo a aspectos que nos escenarios superheroicos clásicos ocupan espazos marxinais cando non se obvian: o lercheo, o sexo, o fenómeno fan, as envexas entre os membros de supergrupos… Non se trata tanto de transgredir un tabú canto de recrearse na exploración dun terreo incómodo para a concepción tradicional do superheroe, construida tamén a partir de silencios sobre eses particulares. O propósito evidente semella ser o de humanizar o arquetipo poñendo en dúbida a súa invulnerabilidade moral.

Se prácticamente todas as tramas da serie durante a etapa Image incidían nesta tendencia, non deixa de resultar estraño o cambio experimentado dende a súa entrada no selo Icon de Marvel. Para sempre expoñía a particular mitoloxía superheroica da cabeceira nunha clave épica que casaba mal co ton devaluador que ata entón a presidira. As liñas argumentais que xurden dese punto carecen dunha orientación tan definida como a precedente. As cuestións da prohibición legal e da necesidade social do superheroe nas que se centraba Lendas esquécense en Psicópata (Panini, 2010), que plantexa un whodunnit con bastante menos implicacións que o inaugural Quen matou a Retro Girl?. O único fío que establece unha conexión entre os argumentos é a adquisición de poderes por parte de Deena Pilgrim, un auténtico cambio de estatus non só para o personaxe, senón tamén para a cabeceira. Aínda agradecendo a vontade de Bendis de non se acomodar e de introducir novidades importantes na serie, moito terá que afinar no tratamento deste aspecto para que o resultado final non sexa decepcionante.

Entradas relacionadas
Powers: Para sempre
Powers: Lendas

Adèle Blanc-Sec: O demo da Torre Eiffel

O protagonismo da ambientación parisina das aventuras de Adèle Blanc-Sec, presente xa no primeiro álbum da serie, acentúase aínda máis neste segundo, O demo da Torre Eiffel (Norma, 1981). Como no álbum anterior, Jacques Tardi identifica con exactitude as distintas localizacións nas que transcurre a acción, engadindo agora escenarios tan típicos da capital francesa como a Pont-Neuf, o cemiterio Père-Lachaise ou a emblemática torre Eiffel. A pretendida identificación entre o personaxe e a cidade, moi ao xeito de Sherlock Holmes e Londres, presenta algúns matices importantes. Se nos dous casos a época retratada vén sendo a mesma, hai máis de medio século entre o labor de Conan Doyle e o de Tardi. Xa que logo, o retrato deste non só asimilou ambientación dos folletíns detectivescos de principio de século, senón tamén a dos derivados pulp (fantásticos, de ciencia ficción, de xénero negro) posteriores. E así, o París de Adèle engade á súa aureola misteriosa detalles fantásticos e estrafalarios: dinosauros que voltan á vida, maquinaria futurista (próxima a unha sensibilidade steampunk), adoradores do diaño que conspiran nas sombras, escenarios de cartonpedra, disfraces… Por outra banda, Sherlock Holmes era quen de restablecer a orde no seu universo porque éste se rexía por uns principios racionais que el dominaba. Pola contra, o mundo que nos presenta Tardi está presidido por un principio caótico que limita a capacidade de Adèle para intervir. Pode chegar a impoñerse no concreto, mais nunca a invertir a lóxica dos acontecementos.

Entradas relacionadas
Adèle Blanc-Sec: Adèle e a besta
Adèle Blanc-Sec: O afogado de dúas cabezas

Leccións de vida

Leccións de vida (La Cúpula, 2007) relata as experiencias do pequeno Jean-Pierre durante o tempo en que viviu nunha aldea próxima a París. Grégory Mardon recrea aquelas vivencias do cativo que supoñen un achegamento ao mundo adulto: os primeiros contactos coa violencia, o namoramento infantil, a intuición das normas sociais menos explícitas, o medo, a previsible descuberta do sexo, a complexidade das relacións persoais entre adultos… O autor apúntase á corrente que asume que todo relato protagonizado por nenos é, inevitablemente, a historia dunha aprendizaxe. Pode criticarse o obvio do plantexamento (a infancia de Jean-Pierre definida polo paréntese en que viviu no campo) ou dalgunhas metáforas (por exemplo, o paralelismo entre o comportamento dos maiores e as conductas animais que o rapaz descubre nos documentais televisivos), pero non se pode negar a honestidade dun Mardon que xa no título deixa claro cales son os seus propósitos.

DMZ: Sobre o terreo

Sobre o terreo (Planeta, 2007), primeiro volume de DMZ, a cabeceira creada por e Brian Wood e Riccardo Burchielli para o selo Vertigo de DC, pode considerarse un perfecto exemplo de ficción post-11S. Nela, a acción directa dunha cidadanía abafada pola inseguridade e a desconfianza cara o poder remata cos Estados Unidos inmersos nunha segunda Guerra Civil. Non por casualidade o escenario escollido para representar esta distopía é precisamente a cidade de Nova York, o lugar onde se rubricou terriblemente un proceso que levaba anos agromando e que sería replicado posteriormente en diversos lugares do mundo. A inserción do xornalista Matty Roth no sector do territorio controlado polos Estados Libres opostos aos EEUU tradicionais é o xeito escollido por Wood para expoñer non só as bases da confrontación senón tamén a súa alternativa.

Malia o atractivo da premisa, nin o desenvolvemento de Wood nin o traballo de Burchielli resultan plenamente satisfactorios, cando menos no que atinxe aos capítulos que contén este primeiro volume. O escritor marca un ritmo estraño, sincopado, que impide unha correcta fixación do escenario e os seus actores. Unha posta en situación urxente, case precipitada, desemboca nun baleiro de meses desconcertante, difícil de xustificar polo que implica para uns personaxes aínda en fase xestación. Ademáis, os Estados Libres, a alternativa ao poder establecido, amósansenos coma unha caste de utopía anarquista, poboada por punks que cultivan tofu e protexen a natureza, nun exceso de inxenuidade que non termina de casar co ton de distopía urbana que o propio Wood establece. Burchielli, poa súa banda, acerta na escenografía mais demostra non ser un narrador excesivamente dotado, abundando os planos e escenas confusos. Aínda así, este arranque non estraga todas as posibilidades da cabeceira e moitas delas poderán aproveitarse cun mellor desenvolvemento posterior.