Nunha primeira achega, A virxe do burdel (Planeta, 2008) pode parecer unha obra construida demasiado ao gusto do consumidor de BD europea. Hubert e Kerascöet propoñen unha intriga criminal dosificada con corrección, narrada linealmente e aderezada con pingas de humor. Trataríase, xa que logo, dunha proposta nada arriscada, ben complementada polo debuxo de Kerascöet, que parece ser un destilado dos mellores artistas europeos: o seu trazo áxil lembra a Sfar ou mesmo a Blain, aínda que máis acabado e, polo tanto, máis dixerible, con expresións faciais moi próximas a Sempé. Hubert aporta cores fortes a unhas páxinas sen grandes achados pero técnicamente irreprochables.
Debo dicir, sen embargo, que o que inicialmente parece unha amable intriga policial vai mudando a súa apariencia a medida que a narración avanza. Tratándose dunha obra que transcurre case íntegramente nun burdel, agradécese a aparición dunha certa crudeza que conxure esa imaxe de dozura materna e exenta de conflicto con que en demasiadas ocasións se nos amosa a prostitución nas obras de ficición. Os poderes fácticos, valedores e usuarios principais da prostitución de luxo, amosan non só unha previsible doble moral na súa posición pública verbo desta, senón tamén e especialmente un fondo desprezo pola persoa da prostituta, obxectificada ata o punto de convertirse nun xoguete que manexar segundo o seu capricho. Non hai unha vocación moralizante pero si unha certa fondura na ollada que fuxe de simplificacións sen entorpecer o decurso da trama principal. Hubert e Kerascöet pechan o relato eludindo o camiño fácil, cunha conclusión cuxa violencia deixa un interesante amarguexo na boca e os postula como artistas a seguir.
Debo dicir, sen embargo, que o que inicialmente parece unha amable intriga policial vai mudando a súa apariencia a medida que a narración avanza. Tratándose dunha obra que transcurre case íntegramente nun burdel, agradécese a aparición dunha certa crudeza que conxure esa imaxe de dozura materna e exenta de conflicto con que en demasiadas ocasións se nos amosa a prostitución nas obras de ficición. Os poderes fácticos, valedores e usuarios principais da prostitución de luxo, amosan non só unha previsible doble moral na súa posición pública verbo desta, senón tamén e especialmente un fondo desprezo pola persoa da prostituta, obxectificada ata o punto de convertirse nun xoguete que manexar segundo o seu capricho. Non hai unha vocación moralizante pero si unha certa fondura na ollada que fuxe de simplificacións sen entorpecer o decurso da trama principal. Hubert e Kerascöet pechan o relato eludindo o camiño fácil, cunha conclusión cuxa violencia deixa un interesante amarguexo na boca e os postula como artistas a seguir.
Ningún comentario:
Publicar un comentario