Un mes, tres viñetas: Xuño 2016

Cuberta do Steve Rogers: Captain America #1 por Jesús Sáiz

2 de Xuño. The great pretender. Andan os Marvel zombies doentes tras o primeiro número de Captain America: Steve Rogers, a nova cabeceira do heroe patriota ianqui por excelencia. A estas alturas non estrago nada se digo que o cómic en cuestión revela que o superheroe é realmente un axente de Hydra, a organización nazi que leva toda a vida combatendo. Algo así coma se nos dixesen que Margaret Thatcher estivo todo o tempo a soldo do Soviet Supremo da URSS ou que o Papa Francisco é un mahometano convencido. Creado en 1941 por Jack Kirby e Joe Simon, o Capitan América levaría 75 anos disimulando, que xa é facer comedia. Comprendo que haxa moitos fans que poñan os ollos en branco perante esta ocorrencia do guionista Nick Spencer, que de tan epatante que quixo ser rematou caendo no ridículo. Pero o que realmente me abraia é a inocencia e a capacidade para indignarse dun fandom que estes días evacúa o seu disgusto queimando exemplares do cómic (o Hydra Supremo estaría orgulloso) ou mesmo ameazando de morte ao escritor. Parece que estes guardiáns das esencias son os únicos que aínda non se decataron de que estas reviravoltas argumentais son pouco menos que un sinal de identidade das historias de superheroes e de que en poucos lugares resultan tan facilmente reversibles coma no Universo Marvel. Un non sabe se é que son crédulos coma beatos ou que prenden o ordenador pola mañá buscando algo co que indignarse. Máis ben o segundo.

Debuxo de Arthur Adams. O "quen é quen", aquí.

10 de Xuño. A limoada de Donald Trump. Din os ianquis que cando a un lle dan limóns non queda outra que facer limoada. Teño a esperanza de que se os votantes norteamericanos lle regalan ao mundo un presidente coma Donald Trump, este faga o que se espera dun badoco coma el: meternos a todos de cabeza nunha escura distopía futurista, con caudillos fascistoides, militarismo rampante, xenofobia, clasismo e todo o chungo que se lles poida ocorrer. As ficcións levan décadas sendo espello da relación totémica que os cidadáns estadounidenses teñen coa figura do seu presidente, unhas veces converténdoos en action heroes coma os que interpretaban Bill Pullman en Independence Day (e secuela) ou Harrison Ford en Air Force One; outras veces retratándoos coma perigosos megalómanos. O cómic americano ofrece algúns exemplos curiosos: o Richard Nixon ucronicamente reelixido de Watchmen, aquela caste de Ronald Reagan que lle pasaba a man polo ombreiro a Superman en Batman: The Dark Knight returns ou o presidente Marks de Camelot 3000, un cowboy con revólver e bisoñé que morría a ferro a mans do irmán bastardo do rei Arturo. Non deixa de ser significativo que os propios norteamericanos (obviemos a Alan Moore), cando queren ser críticos cos seus políticos, recunquen en estereotipos dun perfil tan semellante ao do propio Trump, que será todo o grotesco que queiramos pero resulta indiscutiblemente atractivo para unha parte da sociedade estadounidense. Teño unha compañeira de traballo (norteamericana) que sente vergoña pola imaxe do seu país que reflicte a popularidade do ex-marido de Ivana Trump. Eu, querendo quitarlle ferro ao asunto, faleille de Jesús Gil.

Bilious Barrage (chiscadela, cobadazo) por Dave Taylor, Judge Dredd Megazine #373

24 de Xuño. Mil primaveiras máis para 2000 A.D. Falando de distopías, a revista 2000 A.D. alcanzará en setembro o seu número 2000, unha cifra redonda e dobremente emblemática para unha cabeceira por cuxas páxinas desfilaron moitos dos personaxes icónicos do cómic futurista británico: Dan Dare, o Xuíz Dredd, Rogue Trooper, Strontium Dog, Halo Jones... Aparecido por vez primeira en 1977, o magazine consolidouse nos primeiros 80 da man de autores coma John Wagner, Pat Mills, Brian Bolland, Carlos Ezquerra, Ian Gibson ou Mike McMahon. Non é difícil identificar o peculiar xeito de interpretar a ciencia ficción que estableceron como sinal de identidade da cabeceira (áspero, violento e cun punto alucinado) coma unha resposta cabreada ao goberno dunha Margaret Thatcher que aparecía fusilada xa no primeiro número da revista. Aos británicos non se lles ocorreu mellor xeito de adiantarse a esta efeméride que votar a súa saída da UE, escribindo as primeiras liñas dun prólogo que ten todas as trazas de rematar en distopía. Poucas festas sorpresa poden presumir de contar co respaldo dun 52% do electorado que manda ao mundo unha húmida mensaxe de xenofobia e furia innecesaria. A ultradereita europea frega as mans e pide turno. O éxito electoral duns chanfainas coma Boris Johnson ou Nigel Farage agoira mil primaveiras máis para 2000 A.D.