En novembro de 2014 chegou un mail á miña caixa de correo. O remitente era Agustín Fernández Paz. Eu non o coñecía persoalmente, nunca o tratara aínda que si cruzara con el algunhas verbas nas redes sociais. Ademais de presentarse, Agustín facíame algunha pregunta e pedíame un pequeno favor, todo relacionado coa banda deseñada. É doado imaxinar cal foi a miña sorpresa, un dos mellores escritores galegos, un dos máis lidos e sen dúbida o máis querido, pedíndome un favor. Tentei axudarlle como puiden aínda que hoxe teño a sensación de que podería telo feito mellor. El nunca mo fixo sentir así, ao contrario, sempre se mostrou próximo e moi agradecido. Neses primeiros emails que intercambiamos empecei a descubrir a súa enorme calidade humana.
De alí a un pouco fun eu quen lle escribín a el. Aproveitándome daquel
primeiro contacto e abusando da súa amabilidade, pedinlle que me deixara
entrevistalo. Eu sabía que Agustín era un lector apaixonado de banda deseñada.
Coñecía o seu libro Para lermos cómics,
sabía que escribira crítica de banda deseñada e que por este motivo acadara o
Premio Ourense nas Xornadas de BD de 1992, a primeira e única vez que se lle
concedeu a un divulgador, constábame que fora precursor do traballo nas aulas
co cómic como ferramenta. Todo en anos nos que o prestixio social da banda
deseñada estaba moi por debaixo do recoñecemento actual. Parecíame que pagaba a
pena dar a coñecer esta faceta dunha figura tan relevante das nosas letras. Accedeu,
respondeu as miñas preguntas con grande amabilidade, remitiume a algún dos seus
libros e mesmo tivo a xenerosidade de agasallarme cun exemplar de Os cómics nas aulas, un libro que
demostra que Agustín aprendeulle a facer cómics a centos de nenas e nenos.
Cunha delicadeza innecesaria, deixou caer algúns consellos sobre como debía
transcribir a entrevista. Seguinos todos, non son parvo.
Agustín descubriu o cómic na súa infancia en Vilalba. Se alguén quere coñecer
os detalles pode ler O cesto do Beti,
texto incluído en O rastro que deixamos,
unha tenra carta de amor ao medio ademais dun retrato luminoso dun mundo que xa
non existe. Admiraba a Miguelanxo Prado, a Moebius, a Bilal e Christin, a Hugo
Pratt, figuras esenciais para lectores da súa xeración. En máis dunha ocasión
falou con emoción de Étienne Davodeau. Coñecía ben aos Cráneo, Da Silva,
Seijas, Rubín, Domingo... Mais gustaba tamén de autores tan afastados do seu
propio universo literario coma Alan Moore ou Garth Ennis. Era un lector
entusiasta e sempre quixo transmitir ese amor pola lectura.
Non vou dicir que eu fose amigo de Agustín, non teño dereito a considerarme tal, pero si podo dicir que na miña breve relación con el tratoume co afecto e a confianza que se reserva aos amigos. Sen dúbida, o tempo poñerá no lugar que merece a súa obra literaria. Gustaríame que se gardase tamén memoria do seu amor polo cómic e da súa enorme calidade humana.
Ningún comentario:
Publicar un comentario