 |
| Javier Coma en 1996. Foto: Joan Sánchez |
14 de Febreiro. Un pioneiro. Nos anos 80 resultaba practicamente imposible atopar artigos sobre banda deseñada en prensa xeral. Dos poucos que aparecían, moitos levaban a sinatura de
Javier Coma, cuxo labor durante aqueles anos debeu de parecerse bastante ao dos primeiros cristiáns, espallar unha nova fe entre unha audiencia non excesivamente interesada no tema.
Coma posuía dúas armas: un amplo coñecemento do medio e unha prosa hábil e convincente. Tamén tiña os seus defectos. A súa cruzada pola dignificación do cómic levábao a desprezar as súas manifestacións máis populares, negándolle valores ao cómic infantil ou ao tebeo de consumo nas súas diferentes versións.El foi un dos promotores daquel absurdo
manifesto contra a exposición "Tintin en Barcelona" en 1984, un episodio dificilmente comprensible hoxe e que debería poñerlle as orellas encarnadas aos
Cueto,
Torres,
Gubern e demais progres de El País que o asinaron. Mais ninguén pode discutir o esforzo de
Coma por abordar a banda deseñada cun rigor equiparable ao propio das demais disciplinas artísticas. Vaise un pioneiro pero deixa unha obra que dá testemuño dun tempo no que tomarse o cómic en serio era ir contracorrente.
 |
| Os cartaces de Guitián. Que volva Petaco! |
17 de Febreiro. Je suis Guitián (et vous êtes ISIS). Mirade, eu comprendo que haxa quen se ofenda polo cartel que fixo
Guitián para o Entroido coruñés, cada quen xestiona a súa sensibilidade como pode e, por certo, algúns fano de forma bastante selectiva. Dito iso, hai que ser un badoco ou un oligofrénico para inferir unha vontade explícita de ofender nunha imaxe que ademais de pavera é fiel retrato do que acontece na rúa no tempo de Entroido. De entre os benpensantes que estes días andan a exhibir as súas carnes fendidas pola dor, os meus favoritos son eses que din que
no hay huevos de debuxar a Mahoma, un clásico do argumentario casposo. Son eles mesmos os que se sitúan no nivel de tolerancia do terrorismo
jihadista pero, iso si, marcándose o detallazo de non pular pola execución dos debuxantes. Xente pía, xente bondadosa.
 |
| O debuxo de Farghadani, de esquerda a dereita: un cura, unha monxa, un guardia civil... |
18 de Febreiro. A quen queremos parecernos? Ademais de considerar o cartaz de
Guitián altamente ofensivo, a Presidenta da Asociación de Viúvas de Lugo opina que nin sequera en Entroido deberían permitirse os disfraces
"de cura, de monja, de guardia civil, de policía y de militar". Ademais de co apoio do PP coruñés, a señora debe de contar coa aquiesciencia do Lider Supremo de Irán, baixo cuxo réxime a debuxante
Atena Farghadani foi condenada a doce anos e nove meses de prisión por atentar contra a honra das autoridades iranianas... cun debuxo. Cómpre coñecer ben a historia de
Farghadani, que foi condenada tamén por relación sexual ilícita ao darlle a man ao seu avogado en público. O libro
She changed comics recolle o seu caso e o doutras moitas autoras que abriron camiños novos para a banda deseñada e tamén para as mulleres, e en non poucas ocasións foron denunciadas, perseguidas e sinaladas por inmorais en lugares como India ou Líbano, pero tamén en países bastante menos exóticos como Estados Unidos ou Xapón. Toca escoller afinidades, decidir a quen queremos parecernos. A Presi das Viúvas luguesas e a caterva reaccionaria téñeno claro. E nós?
Ningún comentario:
Publicar un comentario