Un mes, tres viñetas: Marzo 2017

Imaxe de David Rubín para Ether (reproducida aquí con fins informativos)

16 de Marzo. Un pirata candoroso. En Twitter, un lector gababa onte Ether, o novo traballo de David Rubín en colaboración con Matt Kindt, e convidaba ao debuxante ourensán a visitar a páxina dende a que difundía o propio cómic traducido ao castelán por el mesmo. O caso deste candoroso pirata, tan orgulloso coma inconsciente do seu delito, ilustra claramente ata que punto a combinación da ignorancia en materia de dereitos de autor coa xeneralización de Internet e as redes sociais conduce a resultados explosivos. O catálogo de excusas do que estes garduños botan man cando son cachados ten xa os seus clásicos, sendo "yo no me lucro" e "si lo pones en Internet deja de pertenecerte" as máis populares. Por iso, dado que hoxe os rapaces acceden á cultura case exclusivamente a través da Rede, non estaría de máis que a educación que reciben incluíse tamén unha formación elemental en materia de dereitos de autor, para que quen rouba saiba que está roubando e para que piratas como o que se dirixía a Rubín buscando a súa aprobación se poñan un anteface de apandador en lugar dunha diana na cachola.

Fragmento da cuberta do Island #15 por Dilraj Mann

20 de Marzo. Un mondo difficile. Clara Mae: "If the artist is black my reservations are lessened, but if the artist is Asian, I do have questions about what he’s trying to say by using this particular skin tone coupled with drawing the lips that way". Melissa Brinks: "Despite my initial positive response to the colors, as I look more at the image, those stark contrasts I like so much feel like othering rather than a celebration of color. (...) this cover seems to scream that nobody considered the implications of this art style at all or found the style to be more important than the message it sent. (...) nobody thought to question if this was appropriate?". Claire Napier: "This piece uses (...) motifs special to racialised humiliation, which have been used directly in the belittlement of black people in the eyes of their peers, for the profit of people who are not black". J.A. Micheline: "The argument, maybe, is that this is meant to make the politically undesirable into something desirable, that it is subversive. But I’m looking at it and feeling laughed at–almost independent of the creator’s intent. It’s not that I feel specifically that he is laughing at me, so much as I feel that the world has laughed at me for these things for so long that I simply do not trust that he isn’t laughing.(...) Black women are punished for these things so I don’t know what it means to take them in an image and have an audience assume that you mean well. (...) I’m angry that this non-black person feels that they have the right to wield this. (...) What makes you think you can play with this?". Ardo Omer: "Everything about this is deliberate, and it’s in the details. (...) It’s not a knowing smirk or a powerful straight mouth filled with conviction. It instead feels like she’s moronic with the upturned exaggerated lip. Disclaimer: I’m a black woman, and I feel like I’m the joke". Stepahnie Tram: "The raised fist indicates black power and resistance, but that message is undermined when combined with the blackface-esque coloring". Imaxe completa aquí. Artigo completo aquí. Vostedes mesmos.

Para isto fixemos unha guerra?

23 de Marzo. Unha relación tóxica. Hai xa un tempo que non hai Saló sen polémica. Este ano os fanzineiros andan rebotados porque Ficomic situou a chamada Zona de Fanzines e o Artist Alley nun pavillón afastado do miolo do festival. Con independencia dos reproches que se poidan facer as partes, todo parece indicar que a do Saló e os fanzineiros é iso que hoxe se chama unha relación tóxica. Simplemente non pode funcionar porque cada vez teñen menos cousas en común. O Saló leva anos escorado cara unha desprexuizada visión comercial que integra mundos alleos ao cómic coa mesma alegría coa que ignora fenómenos xenuinamente historietísticos de perfil máis discreto. Pola súa banda, a chamada autoedición atravesa unha época dourada, con eventos a rebulir en todo o Estado e unha xeración de autores que non é xa canteira doutra cousa senón expoñente dunha forma particular de concibir o cómic. É comprensible que uns e outros queiran quedar como amigos pero están nunha fase na que só poden facerse dano. Este ano, mentres os fanzineiros reciben aos seus incondicionais no quinto carallo, Florencia Sofen (?), que de maior quería ser Supergirl (??), paseará polas zonas perito do Saló rodeada de avións, Stormtroopers e personaxes de Nintendo. En vinganza, os fanzineiros non a convidarán ao Graf, nin ao Tenderete, nin ao Autoban, nin ao Fun, Fun, Fun. Unha e outros pertencen a planetas distintos e ningún deles é Krypton.