Un dos multiples achados de Watchmen foi a constatación de que o superheroe tradicional era inseparable da súa firmeza moral. Moore e Gibbons demostraron que a figura do xusticieiro enmascarado mudaba en formas moi diversas unha vez se introducían fendas éticas no seu comportamento. Tomando (provisionalmente) esta obra como momento inaugural da tendencia, numerosos traballos posteriores viñeron a incidir neste punto, contribuindo a expoñer algúns dos sobreentendidos sobre os que se construiu a iconografía superheroica.
The Boys, a cabeceira que Garth Ennis e Darick Robertson crearon inicialmente para o selo Wildstorm e que posteriormente trasladaron á editorial Dynamite, participa desta ollada desmitificadora sobre a familia superheroica, por máis que a súa capacidade de penetración sexa máis ben escasa. A urxencia transgresora de Ennis lévao pola vía de confrontación máis directa, esquecendo dotar de algún sentido a súa acometida.
O primeiro tomo, As regras do xogo (Norma, 2008), establece o tono da serie como aproximación gamberra ao universo superheroico. Sexo e violencia parecen ser argumentos suficientes para o discurso supostamente corrosivo dun Ennis que disfraza de tese o que non deixa de ser a liberación dunha fantasía adolescente. O concepto de escabrosidade subxacente precisa dun lector inxenuo, case virxinal, para funcionar. Malia a ser o seu propósito fundamental, o escritor irlandés non consegue resultar impertinente; de feito, o único que chega a molestar é que se aspire a incomodar a partires dun discurso tan pueril.
O primeiro arco argumental do segundo tomo, Molla (Norma, 2008), introduce unha certa melloría ao adoptar unha perspectiva máis abertamente paródica. Ennis, nun arrouto de orixinalidade, enreda cun dos lugares comúns máis frecuentados da escatoloxía superheroica, a dubidosa natureza da relación entre heroe e sidekick. Barra libre para os amantes do caca-cu-peido con Batman e Robin de por medio. Con ou sen gracia, agradécese que Ennis asuma implícitamente que o seu relato é un chiste prolongado. Algo semellante acontece co terceiro arco, Glorioso plan quinquenal, absoluto despropósito argumental que semella supeditado ao estimable propósito de facer unha broma cun consolador.
A sublime torpeza de Ennis constátase non só na súa incapacidade para elevar o seu discurso, senón tamén no nulo desenvolvemento dos personaxes protagonistas (non digamos xa dos secundarios) e na ríspeta construcción dunhas tramas que presentan demasiadas irregularidades para a súa escasa complexidade. O resultado é un cómic carente doutro sentido que non sexa o de escandalizar a velliñas e impresionar a adolescentes.
The Boys, a cabeceira que Garth Ennis e Darick Robertson crearon inicialmente para o selo Wildstorm e que posteriormente trasladaron á editorial Dynamite, participa desta ollada desmitificadora sobre a familia superheroica, por máis que a súa capacidade de penetración sexa máis ben escasa. A urxencia transgresora de Ennis lévao pola vía de confrontación máis directa, esquecendo dotar de algún sentido a súa acometida.
O primeiro tomo, As regras do xogo (Norma, 2008), establece o tono da serie como aproximación gamberra ao universo superheroico. Sexo e violencia parecen ser argumentos suficientes para o discurso supostamente corrosivo dun Ennis que disfraza de tese o que non deixa de ser a liberación dunha fantasía adolescente. O concepto de escabrosidade subxacente precisa dun lector inxenuo, case virxinal, para funcionar. Malia a ser o seu propósito fundamental, o escritor irlandés non consegue resultar impertinente; de feito, o único que chega a molestar é que se aspire a incomodar a partires dun discurso tan pueril.
O primeiro arco argumental do segundo tomo, Molla (Norma, 2008), introduce unha certa melloría ao adoptar unha perspectiva máis abertamente paródica. Ennis, nun arrouto de orixinalidade, enreda cun dos lugares comúns máis frecuentados da escatoloxía superheroica, a dubidosa natureza da relación entre heroe e sidekick. Barra libre para os amantes do caca-cu-peido con Batman e Robin de por medio. Con ou sen gracia, agradécese que Ennis asuma implícitamente que o seu relato é un chiste prolongado. Algo semellante acontece co terceiro arco, Glorioso plan quinquenal, absoluto despropósito argumental que semella supeditado ao estimable propósito de facer unha broma cun consolador.
A sublime torpeza de Ennis constátase non só na súa incapacidade para elevar o seu discurso, senón tamén no nulo desenvolvemento dos personaxes protagonistas (non digamos xa dos secundarios) e na ríspeta construcción dunhas tramas que presentan demasiadas irregularidades para a súa escasa complexidade. O resultado é un cómic carente doutro sentido que non sexa o de escandalizar a velliñas e impresionar a adolescentes.
Ningún comentario:
Publicar un comentario