Carlo Fabretti e Miguel Navia son dous autores cunha longa traxectoria no eido da literatura infantil e xuvenil, o primeiro como escritor e o segundo como ilustrador. A primeira achega de ambos á banda deseñada é este O parque da lúa (SM, 2008), unha aventura de misterio en tono onírico dirixida a un público adolescente.
Fabretti propón unha historia de iniciación persoal nun contexto plagado de tópicos de xénero que se poden resumir na elección dun parque de atraccións abandonado como escenario fantasmagórico e refuxio de freaks. Lúa, a protagonista da historia, emprende unha odisea persoal na que a superación de sucesivas probas evidencia un proceso de maduración individual. O carácter metafórico da experiencia acentúase cunha conclusión que invita á aceptación completa da propria personalidade como paso previo para a integración social.
Aínda que a axilidade do escritor e o atractivo gráfico introducen ao lector rápidamente na trama, danse algúns detalles que revelan unha certa inexperiencia por parte dos autores. O máis evidente pode ser o acusado estatismo do debuxo de Navia e a frialdade que provocan tanto o abuso dos defuminados como a rotulación mecánica das onomatopeas. Igualmente, as abundantes escenas que carecen de texto poden obedecer ao propósito de axilizar o ritmo de lectura sen obstáculos nen redundancias, pero parecen resultar debedoras dunha visualización excesivamente cinematográfica, ignorando a natureza esencial da BD como medio híbrido no que imaxe e texto, iguais en relevancia, precisan o un do outro para ofrecérense como experiencia única ao lector. En sentido contrario, a experiencia do escritor tradúcese na construcción dunha trama que permite ser didáctico sen caer en excesos moralistas.
Sería unha mágoa que este volume fose unha incursión illada de Fabretti e Navia, e tamén da editorial SM, no mundo da BD. A escaseza no mercado de cómics vocacionalmente xuvenís de contido lúdico e non exclusivamente didáctico ofrece un espacio axeitado para autores de talento tan demostrado como estes.
Fabretti propón unha historia de iniciación persoal nun contexto plagado de tópicos de xénero que se poden resumir na elección dun parque de atraccións abandonado como escenario fantasmagórico e refuxio de freaks. Lúa, a protagonista da historia, emprende unha odisea persoal na que a superación de sucesivas probas evidencia un proceso de maduración individual. O carácter metafórico da experiencia acentúase cunha conclusión que invita á aceptación completa da propria personalidade como paso previo para a integración social.
Aínda que a axilidade do escritor e o atractivo gráfico introducen ao lector rápidamente na trama, danse algúns detalles que revelan unha certa inexperiencia por parte dos autores. O máis evidente pode ser o acusado estatismo do debuxo de Navia e a frialdade que provocan tanto o abuso dos defuminados como a rotulación mecánica das onomatopeas. Igualmente, as abundantes escenas que carecen de texto poden obedecer ao propósito de axilizar o ritmo de lectura sen obstáculos nen redundancias, pero parecen resultar debedoras dunha visualización excesivamente cinematográfica, ignorando a natureza esencial da BD como medio híbrido no que imaxe e texto, iguais en relevancia, precisan o un do outro para ofrecérense como experiencia única ao lector. En sentido contrario, a experiencia do escritor tradúcese na construcción dunha trama que permite ser didáctico sen caer en excesos moralistas.
Sería unha mágoa que este volume fose unha incursión illada de Fabretti e Navia, e tamén da editorial SM, no mundo da BD. A escaseza no mercado de cómics vocacionalmente xuvenís de contido lúdico e non exclusivamente didáctico ofrece un espacio axeitado para autores de talento tan demostrado como estes.
Ningún comentario:
Publicar un comentario