A educación de Hopey Glass

Non hai loita libre, nin animais prehistóricos, nin enxeñería seudo-futurista en A educación de Hopey Glass (La Cúpula, 2008). Jaime Hernández foi sustituindo vagariñamente o que as súas historias tiñan de extravagante para tinxilas dunha cotidianeidade enganosa, na que amores non correspondidos e bailarinas de strip-tease conviven con superheroínas de barrio. E no cerne desta versión calma e contida do particular universo de Hernández atopamos, máis outra vez, a Hopey e Maggie, tamén distintas, maiores, maduras, pero engaiolantes coma sempre. O xenio de Hernández é difícil de explicar máis aló dalgunhas ideas soltas: o seu inmenso talento como debuxante; a súa constante procura da orixinalidade narrativa; o seu alonxamento das formas convencionais do relato; as pingas de xenialidade coas que caracteriza aos seus personaxes; o enorme cariño e respeto con que trata ás súas heroínas, Hopey e Maggie… Coma nos trucos de maxia, o importante non son os pases máxicos, senón o abraio que deixan tras de si.

Entradas relacionadas
Locas 1
Locas 2
Locas 3