Ex Machina: Malos fumes

Xa o teño comentado respecto cada un dos volumen anteriores da serie Ex Machina, pero non podo deixar de insitir no incomprensible que me resulta a opción gráfica dun debuxante de talento como Tony Harris para esta cabeceira. Na miña opinión, a teimosía de Harris en construir as páxinas de Ex Machina a partir de referencias fotográficas tomadas con persoas reais que representan as escenas do cómic, o único que consegue é transmitir ós seus debuxos unha incómoda sensación de estatismo. Aquelas esquecibles fotonovelas, que non eran máis que cómics feitos a base de fotografías, daban sempre unha impresión lamentablemente forzada e estática, ó apareceren os personaxes conxelados nun escorzo hiperexpresivo e antinatural. Fronte a fotografía, a banda deseñada ten desenvolvido as súas proprias normas e recursos que conqueriron fixar, a través de convencións (certas posicións, perspectivas ou recursos como as liñas cinéticas), a sensación de movemento e acción. No caso que nos ocupa, a narrativa propria da banda deseñada vese entorpecida por xestos forzados, posicións esaxeradas e unha permanente sensación de imaxe artificialmente conxelada, sen que, na miña opinión, se perciba algún efecto positivo que compense a balanza.

Dito isto, Brian K. Vaughan segue adentrándose no mundo da política local de Nova York dende unha óptica moderadamente superheroica. Os cinco capítulos que integran este tomo desenvolven unha trama descomposta en ata tres narracións coas contradiccións proprias de certas sociedades (políticos, medios de comunicación e, finalmente, opinión pública) fronte ó consumo de marihuana coma fío conductor. A historia funciona correctamente e permite o avance dalgunhas subtramas (sobranceiramente, a introducción da nova becaria, January, irmá da anterior) que presumiblemente serán obxecto de tratamento polo miúdo máis adiante. A serie mantén, xa que logo, o tono e o nivel de entregas anteriores.

Entradas relacionadas – Ex Machina
Ex Machina: En pe de guerra

Ex Machina: Realidade contra ficción

Ex Machina: A marca

Ex Machina: Estado de emerxencia

Entradas relacionadas – Brian K. Vaughan
Y o último home: Dragóns no kimono
Y o último home: Bonecas de papel
Y o último home: Moza con moza
Y o último home: O anel da verdade
Y o último home: Palabra clave

Smoke City

Hai productos que entran polos ollos. Non tiña nengunha referencia do Smoke City de Benjamin Carre e Mathieu Mariolle, pero a súa atractiva portada primeiro e unha breve ollada ás súas páxinas interiores despois funcionaron coma unha convicente invitación á lectura.

Un fato de ex-convictos, co seu perdedor, o seu xenio informático, a consabida muller fatal e mesmo un par de ninjas, reúnense de novo para executaren un grande roubo cunha cidade feita de fume e escuridade como telón de fondo. A trama constrúese, como se pode intuir, coma apelación a unha vizosa tradición de obras de xénero negro, sen apenas pretensións de orixinalidade. Xa que logo, o xuízo que merece a historia é probablemente o único que permiten os seus propósitos, isto é, resulta unha lectura agradable e áxil, o cal é de seu bastante, pero a súa falta de ambición non deixa de ser un tanto decepcionante. É certo que estamos ante o episodio inicial dunha trama que promete ser máis longa e no que, consecuentemente, se presentan os personaxes, se sentan as bases da narración e se abandona ésta nun punto que remite directamente á súa continuación, de xeito que os plantexamentos iniciais poden verse mellorados no seu desenvolvemento. E porén, déixase sentir unha certa actitude conservadora dende a mesma concepción da obra, ó facer descansar sobre clixés de xénero parte esencial da definición dos personaxes e a trama.

En consonancia coa construcción argumental, o labor gráfico de Carre resulta máis evocador polo que promete que polo que ofrece. A ambientación, elemento esencial nunha trama destas características, é máis que correcta, con especial relevancia da cidade que da nome ó álbum. Noutros aspectos, como as expresións faciais dos personaxes ou o dinamismo das súas accións, amósase algo máis limitado. En calquera caso, todo indica que se trata dun autor que pode mellorar e convertirse nunha referencia a seguir dentro da BD. Por outra banda, o grande formato da obra na edición de Norma favorece en boa medida o seu traballo.

En definitiva, estamos ante unha obra correcta, de escasas pretensións e merecente dun xuízo meramente provisional, xa que a súa continuación pode levala a cotas máis altas ou reconducila á condición de prescindible.

Queen & Country Confidencial 2

Norma retoma a publicación da serie de Greg Rucka para OniPress Queen & Country e faino co segundo volume do spin off subtitulado Confidencial, consagrado á indagación no pasado dos personaxes protagonistas da serie matriz. Neste caso, asistimos ó reclutamento para o MI6 e primeira misión de Tom Wallace.

Ambientados en Hong Kong nos prolegómenos da devolución da cidade á soberanía chinesa, os tres capítulos que compoñen este volume recollen unha trama de espionaxe sinxela, con abundantes tópicos de xénero, ben levada e correctamente resolta, ainda que claramente supeditada ó que semella ser o obxectivo principal de Rucka, a definición do personaxe de Wallace cun grao de detalle que se cadra non pode permitirse na serie matriz.

No aspecto gráfico, Rick Burchett leva a cabo un traballo irregular, un tanto indefinido ó achegarse sen abrazar definitivamente o estilo cartoon, capaz de amosarse eficaz nas expresións faciais e na planificación de páxina, mentres os seus fondos carecen de profundidade e presenta problemas na definición dos espazos ou mesmo nas proporcións anatómicas.

Entradas relacionadas

Queen & Country Confidencial 1
Queen & Country: Operación dente de león
Queen & Country: Operación Fronte Tormentosa
Queen & Country: Operación Blackwall
Queen & Country: Operación Bola de Cristal

Promethea 2

O máis inmediato e evidente que se pode salientar da serie Promethea é o seu magnífico acabado gráfico. Cada unha das páxinas que compoñen a serie agocha un coidadísimo traballo de planificación que se traduce nunhas planchas repletas de detalles e simetrías que merecen unha contemplación máis extensa que a estrictamente precisa para levar a cabo a lectura. Anque parece obvio que parte do mérito lle corresponde a un Alan Moore cuxos guións non adoitan deixar aspectos como éste ó azar, non é menos certo que a execución de J.H. Williams III resulta pouco menos que perfecta.

E así atopamos que cada capítulo dos que integran este segundo volume da serie, ó igual que acontecía cos seis primeiros, compón unha unidade temática e formal con sustantividade de seu, dende a portada ata a última páxina, algo que se fai especialmente evidente nos dous capítulos finais do tomo. O primeiro, cunha estructura que invirte o sentido da páxina, recolle unha homenaxe ás produccións catastróficas de serie B. O segundo, unha viaxe psicodélica (en verso) polo concepto máxico do universo e a historia que mantén unha estructura repetitiva a partir das cartas do tarot, o scrabble e Aleister Crowley. Afeitos como estamos a cómics mensuais de escaso contido por teren sido concebidos como un eslabón molesto pero necesario, previo á recopilación, a fórmula de Moore en Promethea demostra que o tebeo de 24 páxinas pode ser un recurso válido se se lle sabe dar un uso axeitado e que unha división en capítulos perfectamente visibles non ten por que entorpecer a lectura continuada do conxunto da serie.

Polo demáis, nos capítulos deste tomo prosegue o discurso sobre a imaxinación, a arte e a historia pero outorgando predominio ó que, en boa medida e dende o punto de vista de Moore da unidade ó conxunto, a maxia, lugar común da súa obra. E ainda tratándose en boa medida da divulgación dunha concepción máxica da realidade, Moore consegue traducir a términos amenos a farragosidade inintelixible de Serpes e escaleiras, ó tempo que evita caer en delirios new age.

Dous motivos máis a prol desta magnífica reedición: a honrosísima traducción de Raul Sastre, doblemente salientable na época de vacas fracas que vive o cómic en España; a favorable relación calidade-prezo do producto, que Norma se permite dende que imprime, como diría Carod, na China Popular.

Entradas relacionadas – Promethea
Promethea 1

Entradas relacionadas – Alan Moore
Top 10
Cousa do Pantano: No pantano

O día do xuízo

A Cruzada dos Nenos

Os anos 90 foron especialmente convulsos para o cómic norteamericano. Un dos sucesos capitais daquel tempo foi a eclosión da liña Vertigo de DC, alternativa semiadulta ó tebeo superheroico que daquela pasaba o seu sarampión post-Watchmen. O éxito de Vertigo naqueles anos foi consecuencia da feliz converxencia de dúas liñas creativas: por unha banda, Neil Gaiman estaba a ofrecer o mellor de si en Sandman, obra que creou escola e foi desenvolvida (en numerosos spin-offs) e imitada a partes iguais, sendo a serie Os libros da maxia, con ese ineludible precursor de Harry Potter que é Tim Hunter, filla desta tendencia; por outra, series e personaxes clásicos de DC como A cousa do pantano, Animal Man, Orquídea Negra ou a Doom Patrol estaban a ser revisitados con singular orixinalidade, dende a ollada vitriólica e desmitificadora de escritores (británicos, non o esquezamos) coma Alan Moore, Jamie Delano ou Grant Morrison. A liña Vertigo converteuse, é probable que involuntariamente, no refugium pecatorum ó que acudían os lectores escaldados polo reduccionismo infantiloide que, dende a escola Image dos primeiros anos, impregnaba o cómic de superheroes.

A derradeira década do século XX foi tamén un tempo no que a utilización de cruces entre coleccións, macroeventos editoriais e, en definitiva, crossovers, como estratexia comercial alcanzou o paroxismo primeiro e o colapso despois. As grandes editoriais aprenderon tarde e polas malas que os éxitos de vendas resultan ermos (ou contraproducentes) se non van acompañados duns mínimos artísticos.

Neste escenario adquire perfecta lóxica un proxecto coma A Cruzada dos Nenos, unha historia que enlazaba as series Vertigo mencionadas (agás Sandman) a través dos seus Anuais ós que se engadían dous especiais. As bases do evento quedaban sentadas no primeiro dos especiais que lle dan título: inspirándose na seudo-histórica Cruzada dos nenos, alicerce mítico do conto do Flautista de Hamelin, tecíase unha trama na que os personaxes infantís do Universo Vertigo eran levados a unha outra dimensión chamada o País Libre. O fío conductor era unha parella de nenos mortos que se autoproclamaban detectives e se embarcaban na procura dos rapaces desaparecidos.

A premisa ten o seu aquel e este primeiro volume contén probablemente os mellores momentos de todo o proxecto, centrados en Charles e Edwin, os nenos detectives, dous personaxes entrañables moi proprios do Gaiman daqueles anos. Os problemas xurden cando o desenvolvemento da historia se vai trasladando ás sucesivas series, poñéndose de manifesto a esquizofrenia propria deste tipo do proxectos, que teñen que cumplir simultáneamente coas servidumes do crossover e da cabeceira principal. E así, acontece que cada Anual resulta insatisfactorio tanto no contexto do proprio título (cuxo decurso altera inevitablemente) coma no do macroevento que se superpón (ó duplicárense explicacións, repetírense esquemas, entrecortarse o ritmo narrativo, etc). É certo que o segundo especial, co que conclúe o proxecto, recupera un chisco o tono inicial e, ó confluir nel as distintas liñas narrativas, aporta unha certa coherencia ó relato. Pero non é menos certo que, atendendo á nómina de escritores implicados e considerando o seu excelente momento artístico naqueles anos, o resultado é plenamente decepcionante.

No apartado gráfico, destacan sobremaneira o labor dun Chris Bachalo cuxa personalidade estaba aínda en boa medida por desenvolver, e tamén, en menor medida, o de Peter Snejbjerg. O resto de debuxantes, malia seren representativos do mediocre nivel dos debuxantes Vertigo daquel tempo (ou se cadra por iso), desenvolven un traballo perfectamente esquecible.